Şiir&Yazılar

Nevbahar gibi gelmiştin,
Bir çiçek tebessümünle.
Yaralar açar gözlerin,
O zifiri aşka bakan gülsümünle…

Ne yazayım ben şimdi,
Yokluğunu anlatmak nasıl bir şey?
Gecelerin mavisinde saklıdır,
Varlığınla yok olur her şey!

Anlatılmaz, kelimeler tarif edemez içimdeki seni.
Beklemek umuttur!
Sussanda, avunmaya duydugum bir ses.
Gelmesende, gelmene hasrettir bu bendeki heves!

Beyaz güvercinlere söylemek derdini, anlaşılmadan.
Ay ışığında seni izlemek durmadan.
Kalpten kalbe konuşalım susmadan.
Ağlayan ney sesinde, gül’dür açmaz hep solan..

Rüzgara Es, Güneşe Ra dediler,
Rüzgar esti bitti, güneş yaktı geçti.
Bir sen geçmedin gönül mahzenimden…
Vaz mı geçsem senden, seni andıran her şeyden?

Ahh ne desem…

İsmail Bilir (Yüreğimden Çalıntıdır)

Gözlerimi açtım. Zaman mahur. Uyandığım ilk vakitti seni gördüğüm an. Perdeleri kaldırdım yüreğimden. Güneşti tenimi, ılık nefesi ile sıvazlayan.

Hep kapalı ve kapalıyken karanlığı yaşatan pencereme uzandı ellerim. Bir an durdum. Yağmur tanelerinin, camları tıklatıp yalnızlığıma ortak olduğu günleri anımsadım. O ne ses öyle; yürek kapısı çalar  gibi.

Sorular düştü içime.

Neden bu sabah perdeleri kaldırdım yüreğimden?
Neden sabahın aydınlığı okşadı sînemi?
Güneş bugün çok mu farklıydı? Gözlerim aynada, aynada ise bir başkası.

Penceremin hemen yanıbaşında tazeliği ile günü gıpta ettiren bu çiçek kime gülümsüyor? O nazlı edası da kime? Hayret! Sanki çiçeği burnunda bir çiçek! Umrunda mı dünya? Görür mü gözleri beni?

Bugün çok farklı.

Sorguladım benden ayrı kalmış ruhumu. Yalnızlığın yol ayrımında esiyor sevda yelleri. Hangi mevsimdeyiz? Hangi hazan, sonu yaşıyor bitkin gönlümde. Hasret dedikleri tutulur mu? Ya da çıkıp karşıma: “işte benim” diyebilir mi? Yaşayan mı bilir, yaşatan mı? Bu sorular da niye çaldı ki düşünce kapı mı?

Hani “kapı” demişken geldi aklıma. Kapılar açılmak ve yine kapılar kapanmak için vardır. Açık mı yüreğinin kapısı? Ya da kapıları? Yaşadığımız, nefes aldığımız evin kapısından bahsetmiyorum. Dünyanı, acını, yalnızlığını, sırrını, feryadını, hüznünü, hasretini ve özlemini… Bu yaşam halkalarının her birini sakladığın mekanı. O mekana açılan kapıyı soruyorum sana? Yoksa korkuların eline tutuşturduğu anahtarlarla mı uyuyorsun? Kapılar sonuna kadar kapalıyken, bir mesafe arada varken ve kapılar aralanmamışken; büyük bir hevese özlem duyar gibi, vuslatı tenine davet eder gibi, gelişinin ayak seslerini sezer gibi, çaldı çalacak diye hayallerde yaşar gibi? Ve bu “gibi”ler gibi.

Hangi rüzgarlar esiyor saçlarında. Gecenin hangi saatini vuruyor zaman yokluğunda.

Ayrılığın pençesinde, yerlerde sürünürken, dalından koparılmış bir gül ellerinde, sana eşlik ediyor. Yüreğine teselli verir gibi. Süründükçe kanıyor gül, eziliyor dalları. Can çekişiyor, naîf ve zarif olan yaprakları. Ona eziyet etmek istemese de, canını incitiyor parmakların. O sana gönül vermiş, avuçların arasında vakur bir endam ile seninle beraber. Belki ayrılığın acısını soluyor. Belki de kavuşmanın heyecanını ve sevigiliye uzatılmayı bekliyor. Bihaber kalmış gül. Anlaşılmazlık duvarları örülmüş her bir yana. Gül değil mi yüreğin habercisi?. Gül değil mi aşkların dilcisi?.

“Gül” demişken, bülbül geldi aklıma. Gül için nağmeler dizeleyen Bülbül!. Gül’e gülbesteler dizen Bülbül. Seherin ışıkları ile sabaha merhaba diyen, gül için sesini süsleyen Bülbül. Ve sonu hüsran ile biten aşklar sonrası. Tenha ve derkenar köşelere atılan GÜL.

Gül, uzatsın ellerin. Güldeste kokusuna bezensin yüreğin. Yalnızlığa davetiye versin yürek kapın. Anahtarı GÜL.
Farklı bir günün, farksız günlere yol alışını izliyorum.
Güneş, mehtabı sensizliğe boyamaya başlamışken, yalnızlığın karanlığı içime demir atmışken:

İstekli misin hüsrana?

KAYBEDECEĞİNİ BİLE BİLE yüklenir misin bütün cesaretini omzuna?
“OLMAZ” kelimesini yazacak kalemin mürekkebi baştan ayrılıkken, acı künyeyi vurabilir misin boynuna?

Gül çalmasın kapımı. Yalnızlığa ortak olmak, yok etmez mi yalnızlığı?
Var ol git, yok ol gel.
Yalnızlık, GÜL uzatmaya TEK engel.

Umut vermesin yalnızlığım,
Yüreğinden at beni.
Kilitlidir açılmaz kapılarım,
Cümlelere nokta diye sat beni.

İsteyemediğimsin……………..

Bilmiyorum.

Gidişini yazmak ne zormuş. Acımı kağıda dökmek istiyorum. Derkenar duygular içinde seni sayıklıyor, hayatın toz pembe yüzünde sana ağlıyorum. Yazmak için değil, ağlamak için yazıyorum. Hem yazıyor hem ağlıyorum.

Bilmiyorum.

    Uzaklardasın. Sana koşmak, gökkuşağı renkleri içinde. Rüzgarların yaprakları okşaması gibi. Havada uçuşan  kuşlar gibi özgürlük adına kanat çırpmak istiyorum. Özlem deryalarındayım. Can yeleğimdin. Sensizim, sensizken boğuluyorum.

Bilmiyorum.

     Asude bir dille, uzlete çektim ruhumu. Yalnızlığın resmini çiziyorum. Duvarlar siyah. İçimde bir boşluk. İnsanlar üstüme üstüme geliyor. Kaldırımlarda, geceleri duyulan ayak sesleri, içimde yankı buluyor. Biliyor musun? Sensizliğin içimde oluşturduğu boşluktayım. Tut ellerimi! Düşmek üzereyim.

Bilmiyorum.

    Ama sen biliyorsun. Sana dokunmak, varlığını solumak hülyalarına daldım. YORGUN bir bedenin acı feryatları içinde kaldım. Tükenmez umutlarım tükendi. Sabr taşım kırıldı. Kalbim tuz buz halde. İçimde kırılmış bir ayna. Kırgınım. Soğuk iklimlerin ayazları vurdu çiçeklerimi. Kardelenler gibiyim. Hep bahara özlemim. Baharımsın. Özlem duyduğum baharsın.
 

Bilmiyorum.

    Bu bedeni terk edecek bir teni taşıyorum. An’lar geçer gider, bir sen gitmezsin. Haftalar, aylar hanımı ezer geçer, bir sen geçmezsin. Yıllar, geri de bıraktığım bir çuval sensizlik. Sensiz geçmeyen zaman püsküllü bir bela. Ayrılık acısı çalıyor kapımı. Karşımda yokluğun var. Bir sensizim, sensizken sessizim.

Bilmiyorum.

     Eskimiş, harabe yığınları arasında biçareyim. Yolunu kaybetmişler gibi arıyorum. Yandım, ateşlerde kaldım. Nasıl anlatmalı? Ne yazmalı? Ne aşk bu ne sevgi. İkisi arasında gidip gidip gelmeli. Duygularımı nedamet ateşi sarmış. Sancıların pençesinde kıvranmak düştü payıma. Kıvrandır, süründür ruhumu. İsyan çığlıkları ile bas mekanımı. Sustur lisanımı.

Bilmiyorum.

    Gözlerin gözlerimde. Şimdi ise yoksun. Ne bir beşer ne bir nefessin. Tarifi imkansız, rüzgarlar gibi esersin. Yazılması bir başka. Gönüllere demir atarsın. Limanından kalkar sevgi gemisi. Sevda yüklü gemine al beni. Yalnızlığımı gör, şefkatli kollarına sar beni.

Bilmiyorum.

    Yoksun. Kuşlar gibi gönlümden uçtun. Kanadım kırık. Acıymış ayrılık. TESELLİM yalnızlık. Istırap lodosları kuşattı hanımı. Özlem duyguları içinde zilzalları yaşıyorum. Ellerimde bir dua. Semalar yağsın üstüme. Deryalar kabarsın, dağlar devrilsin üzerime. Ezileyim, büzüleyim, sızılar, acılar içinde gezineyim. ACIMI bir sen bil. SANCIMI bir sen gör. Hak ettiğim cezana razıyım. Ruhumu senden ayrı gören yalnızlıkla yargıla. Sensizliği zikreden dilimi, lâl zincirleri ile bağla. Dertdaşlar kervanına kat beni. Cüzzam tutmuş ruhumu katrana boya. Karanlıklar içinde kaybet beni.

BİLİYORUM.

Bilmediğimi, biliyorum. Biliyorum, bilmediğimi.
Duymadığını, duyuramadığımı. Anlamadığını, anlatamadığımı. Konuşmadığını, konuşamadığımı.
Varlığına mecnunum, kalemime mecburum!

BİLİYORUM.

Sus! Ne konuş, ne anla, ne duy.
Konuşma ki duymayayım.
Duyurma ki anlamayayım.
Anlatma ki BİLMEYEYİM.

Diyorum ya işte! “BİLMİYORUM”.